Ναι, τόση είναι η απόσταση από την Αθήνα μέχρι τη Βίλνιους. Εκεί, στον μακρινό βορρά, οι 12 ομοεθνείς μας κάνουν για πολλοστή φορά όλη την Ευρώπη να μιλάει για μας. Αυτή τη φορά, όμως, όχι με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα τελευταία χρόνια, αλλά με θαυμασμό. Θαυμασμό για τα νέα αυτά παιδιά, που κόντρα σε όλους αποδεικνύουν οτι όταν οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι, η επιτυχία είναι δεδομένη.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας; Τρεις ώριμοι παίκτες που πλέον είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη, άλλοι τρεις που έχουν ανατραφεί στα αμερικανικά κολλέγια, αλλά που δεν ξέχασαν την πατρίδα τους και έξι που μπορεί να μην τους περισσεύει το ταλέντο, αλλά δίνουν και την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους για την ομάδα. Ποιος να μας έλεγε στην αρχή του καλοκαιριού, οτι με τόσες απουσίες είτε λόγω τραυματισμών είτε λόγω επιλογών θα βλέπαμε από την εθνική μας το μπάσκετ που βλέπουμε; Ναι, κύριε Σοφοκλή, κύριε Λουκά και κύριε Θοδωρή, η συμμετοχή στην εθνική ομάδα αποτελεί τιμή για τον οποιοδήποτε αθλητή και ηθική υποχρέωση. Ακόμα και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που αναμφίβολα έχει προσφέρει τα μέγιστα στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, νομίζω οτι όφειλε να ξανασκεφτεί την περσινή "εν βρασμώ ψυχής" απόφασή του.
Και πάλι, όμως, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις το μάτι του Μπράμος, που καλά καλά δεν μιλάει ελληνικά να γυαλίζει και τον Κουφό να πανηγυρίζει μετά από κάθε καλάθι δικό του ή των συμπαικτών του; Πόσο ωραίο είναι το κάθε τρίποντο του τεράστιου Φώτση, αλλά και του 21χρονου Παπανικολάου;
ΥΓ: Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ σ' αυτόν τον μεγάλο παίκτη και κυρίως άνθρωπο που λέγεται Νίκος Ζήσης. Όχι λόγω της σημερινής καταπληκτικής του εμφάνισης, αλλά κυρίως αφορμόμενη από το ήθος που έχει επιδείξει τα τελευταία 7 χρόνια που αγωνίζεται με την εθνική. Ναι, δεν έχει το ταλέντο του Σπανούλη, του Διαμαντίδη ή του Παπαλουκά, αλλά στις δύσκολες στιγμές είναι ηγέτης στα αποδυτήρια. Όλοι θυμούνται την ψυχραιμία που επέδειξε το 2006, μετά την αντιαθλητική αγκωνιά του Varejao στο Mundobasket της Ιαπωνίας που του επέφερε τριπλό κάταγμα στο πρόσωπο. Ακόμα και τότε όμως δεν εγκατέλειψε την ομάδα για να επιστρέψει στην Ελλάδα, παρά έμεινε δίπλα της για να την εμψυχώνει στη δύσκολη συνέχεια. Σε ένα καλοκαίρι που όλοι οι μεγάλοι, παλιοί του συμπαίκτες γύρισαν την πλάτη στην εθνική, αυτός έμεινε να επαληθεύσει το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει στα 20 του, όταν ακόμα έπαιζε στην ΑΕΚ, το "20χρονος με μυαλό βετεράνου".
Νικόλ
Αναφέρεις τον Διαμαντίδη(έστω και με τον τρόπο που το κάνεις) και τον Σπανούλη τον αφήνεις απ'έξω από την σποντίτσα σου σε αυτούς που θεωρείς ότι την κοπάνησαν; Πείστηκες μήπως για το σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού του; Ή μήπως επειδή είναι κολλητάρι του αγαπημένου σου Ζήση; Επίσης, για τα Ελληνοαμερικανάκια, δεν νομίζω ότι ξαφνικά θυμήθηκαν τη μαμά πατρίδα και σκίστηκαν να ματώσουν τη φανέλα. Ο Μπράμος, με το όποιο ταλέντο διαθέτει, είδε ότι μπορεί να πιάσει τη καλή(βλέπε μεταγραφή σε γαύρο από κάποια Gran Canaria) με 2-3 καλούτσικες εμφανίσεις. Ο Κουφός, όσο ήλπιζε να στεριώσει NBA, υπάκουσε τυφλά τους Jazz και έμεινε Αμερική. Τώρα που βολοδέρνει στο πάγκο θυμήθηκε την Εθνική...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον, ο Σπανούλης ήταν τραυματίας από το Μάρτιο με πρόβλημα στους προσαγωγούς. Κατά τη διάρκεια των διακοπών και όσο δεν γυμναζόταν σταμάτησε να πονάει, αλλά όταν ξεκίνησε να γυμνάζεται με την εθνική το πρόβλημα επανήλθε στην επιφάνεια με αποτέλεσμα ο γιατρός του να εισηγηθεί να κάνει επέμβαση. Δεύτερον, δεν κρίνω τους αθλητές από τις παρέες τους και ούτε από το όνομα της ομάδας που παίζουν. Τρίτον, μεγάλος παίκτης ο Διαμαντίδης, αλλά ο τρόπος που γύρισε την πλάτη στην εθνική ενώ όλοι τον παρακάλαγαν να γυρίσει σε μια τόσο δύσκολη περίοδο ήταν τουλάχιστον άκομψος. Τέταρτον, η Gran Canaria ήταν πέρυσι 6η στην ισπανική ACB, που ως γνωστόν είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο μετά το NBA, οπότε ο προσδιορισμός "κάποια" δεν είναι δόκιμος. Τέλος, ο Κουφός είχε κάθε δικαίωμα να παλέψει και να καθιερωθεί στο NBA στα 21 του... Άλλωστε, από το 2007, όταν και μόνος του σχεδόν πήρε το ασημένιο της εθνικής Νέων στην Ισπανία, παίζει με όλες τις εθνικές με εξαίρεση το Mundobasket του 2010. Ποιος δεν θα έκανε το ίδιο σήμερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία
Sorry και πάλι αλλά το παραμύθι με τον Σπανούλη δεν το πιστεύω. Θεωρείς ότι η ομάδα του δεν είχε κανένα λόγο στην απόφαση του να μην ακολουθήσει;;; Να τον προστατεύσει ήθελε γιατί τον πληρώνει αδρά. Και αυτός υπάκουσε... Για τον Διαμαντίδη ας πω απλά ότι διαφωνούμε και τίποτα παραπέρα. Τώρα, Mike Bramos... Μ.Ο. 18' και 6 πόντοι, συμμετοχή στο Eurocup. Θες να μου πεις οτι πιθανή μεταγραφή του στον ΟΣΦΠ(άρα και συμμετοχή σε Euroleague) δεν είναι βήματα παραπάνω;;; Ρε Μαρία, στο Περιστέρι έπαιζε... Και στη τελική μπράβο στα παιδιά άμα παίζουν στην Εθνική και γουστάρουν αλλά μην αρχίζουμε τις υπερβολές με 1-2 τουρνουά για τον καθένα. Έχουν ακόμα να αποδείξουν πράγματα. Από την άλλη έχεις τα δίκια σου για περιπτώσεις τύπου Μαυροκεφαλίδη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Σπανούλη, όπως και για κάθε αθλητή, σαφώς και ο σύλλλογος που αγωνίζεται έχει λόγο, ειδικά όταν είναι στη μέση τόσα λεφτά. Επίσης, εννοείται πως για τον Μπράμος η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό θα είναι τεράστιο βήμα, αλλά δεν είναι κακό ένας παίκτης να βλέπει ένα τέτοιο τουρνουά ως ευκαιρία να αναδειχθεί. Ο Κακιούζης πώς πήγε στη Barcelona ή ο Ζήσης στην ΤΣΣΚΑ ή κι ο Σπανούλης από το Μαρούσι στον ΠΑΟ; Η εθνική είναι η καλύτερη διαφήμιση για έναν αθλητή και συνάμα η μεγαλύτερη υποχρέωση. Last But Not Least, δεν άρχισα κάποια υπερβολή, απλά εξέφρασα την άποψη οτι μια εθνική που αποτελείται κατά τα 6/12 από rookies σε μεγάλα τουρνουά έχει μέχρι τώρα μια αξιοπρεπέστατη πορεία, ακόμα κι αν διαθέτει μόνο 3 παίκτες που λογίζονταν βασικοί στις προηγούμενες φουρνιές.
ΑπάντησηΔιαγραφή