There may be times when we are powerless to prevent injustice, but there must never be a time when we fail to protest. *

                                                                          Ellie Wiesel, Nobel Ειρήνης,1986

Ο όρος πολιτισμός (πόλις > πολίτης > πολιτισμός) εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τον 18ο αι. από τον Αδαμάντιο Κοραή ως αντιστοίχιση του γαλλικού civilisation. Τώρα ίσως αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος που επικαλούμαστε αυτόν τον ορισμό. Μα φυσικά ένας και μόνο ένας.

Οι Έλληνες αυτές τις μέρες κατάφεραν να φανούν αντάξιοι της ιστορίας τους, της παράδοσης τους. Στους περισσότερους από εμάς ήρθε μια πρόσκληση στο facebook που αναφερόταν στη διοργάνωση  καθιστικής διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. Θα σας μιλήσω ειλικρινά, ότι μόλις το διάβασα προβληματίστηκα. Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη αν και κατά πόσο είναι η Ελλάδα έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα. Ένα βήμα που πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε και στην Ισπανία με μεγάλη επιτυχία.

Χθες το πρωί πηγαίνοντας στη σχολή και περνώντας από το κέντρο, έβλεπα τα μαγαζιά… Μια σπασμένη τράπεζα, το κατόρθωμα μιας προηγούμενης πορείας, την οποία οι εργάτες προσπαθούσαν να αναστηλώσουν και να καλύψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, βάζοντας σιδεριές προκειμένου να μην έχουν τα ίδια αποτελέσματα και στην συγκέντρωση χθες το απόγευμα… Ίσως λοιπόν ο κόπος των εργατών να πήγε χαμένος, γιατί τελικά οι σιδεριές δεν χρειάστηκαν…

 Πρότυπα ευρωπαϊκά εφαρμόστηκαν χθες σε περιοχές όλης της Ελλάδας… Τίτλος διαμαρτυρίας : ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ. Ένας τίτλος που θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες όσον αφορά την αφετηρία την αγανάκτησης. Ένας λαός που έμαθε να πιστεύει ότι δεν έχει πολιτισμό… Ένα έθνος που ξέχασε την ιστορία του… Ένα παιδί που δε θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του γιατί λίγο πριν γεννηθεί αυτός σκοτώθηκε… «Μια Πολιτεία» που μοιάζει ακυβέρνητο καράβι, με τυφλό καπετάνιο και ναύτες οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να λογομαχούν… Ένα έθνος που το έχουν πείσει ότι δεν αξίζει, που το έχουν οδηγήσει στην έλλειψη αξιοπρέπειας…

Κι όμως, η αξιοπρέπεια του Έλληνα εμφανίζεται τη στιγμή που πρέπει και ανατρέπει με μια μόνο κίνηση όλη την προηγούμενη εικόνα… Και οι εικόνες από το κέντρο της Πάτρας ήταν μαγικές και το συναίσθημα για όσους βρέθηκαν εκεί μοναδικό… Γιατί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να πιστέψουμε και να μην ξεχνάμε… Δείτε και μόνοι σας…

*Είναι φορές που όντως δεν έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε την αδικία, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε τη δύναμή μας να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτή.

                                                                                   Νικόλ

                                        

                                                                                 

«Για εσένα, η πρόσβαση σε μια πληροφορία κοστίζει μόνo ένα κλικ. Στην Κίνα, όμως, κοστίζει σε έναν δημοσιογράφο 7 χρόνια στη φυλακή...»

         Ο παραπάνω τίτλος άρθρου από τους New York Times δεν αφορά μόνο την Κίνα. Το φαινόμενο της λογοκρισίας  είναι υπαρκτό στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Μια σειρά από μάλλον δυσάρεστα συμβάντα αναδεικνύουν, με αξιοσημείωτη μάλιστα και καταγεγραμμένη πια συχνότητα, την απροθυμία της ελληνικής κοινωνίας να εξοικειωθεί ή έστω να ανεχτεί αυτό που ηθικά ή πολιτικά αποστρέφεται, αλλά και την αδυναμία της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» να παρέμβει και να θέσει το ζήτημα σε δημόσια διαβούλευση.  Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη ότι, αν και κατά καιρούς υπήρξαν μεμονωμένες προσεγγίσεις αλλά και αξιόλογες ερευνητικές πρωτοβουλίες σε σχέση με την ιστορία, το περιεχόμενο και την πρακτική της λογοκρισίας στην Ελλάδα, ως σήμερα ωστόσο, δεν έχει υπάρξει μια ευρύτερη ανάδειξη και πραγμάτευση του ζητήματος.

            Τελευταία τα παραδείγματα λογοκρισίας στην χώρα μας πληθαίνουν. Μερικές ημέρες πριν, η πασίγνωστη πλέον διαφήμιση για πατατάκια απαγορεύτηκε, καθώς θεωρήθηκε ότι έθιγε γνωστό πολιτικό, λόγω της φράσης «μαζί τα φάγαμε». Νωρίτερα, η σατυρική εκπομπή Ράδιο Αρβύλα κλήθηκε να πληρώσει ένα υπέρογκο πρόστιμο επειδή οι παρουσιαστές της εξέφρασαν την άποψή τους για αυτούς που απαρτίζουν την ελληνική Βουλή. Σάλος είχε προκληθεί και μερικά χρόνια πριν, όταν το εθνικό συμβούλιο ραδιοτηλεόρασης επέβαλε πρόστιμο 100.000 Ευρώ στο Mega για τη σειρά «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με την κατηγορία ότι περιείχε «απαράδεκτο και χυδαίο» διάλογο και ότι παρουσίαζε μία ομοφυλοφιλική σκηνή.

            Βέβαια η λογοκρισία δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Έκπληξη και πολλά ερωτήματα προκάλεσε πρόσφατα η απόφαση της προέδρου της αυστριακής Βουλής, , να ματαιώσει την παρουσίαση του έργου Μαουτχάουζεν του Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, στην τελετή μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού, με την ευκαιρία της 66ης επετείου της απελευθέρωσης του πρώην ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν. Η πρόεδρος της αυστριακής Βουλής αιτιολόγησε την απόφασή της επικαλούμενη τις «επανειλημμένες αντισημιτικές δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη τα προηγούμενα χρόνια, με τις οποίες ο ίδιος άφησε άσχημες εντυπώσεις». Δημοσιογραφικοί κύκλοι στη Βιέννη, έκαναν  λόγο για απόφαση-προσβολή στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη του οποίου το όνομα ταυτίστηκε, με τον, χωρίς εθνικές ή άλλες διακρίσεις, αγώνα του ανθρώπου για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ο οποίος έγραψε τα ποιήματα του Μαουτχάουζεν  και πέθανε πριν από λίγο καιρό, υπήρξε κρατούμενος στο ομώνυμο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο οποίο περίπου 122.000 κρατούμενοι, ανάμεσά τους και 3.700 Έλληνες, θανατώθηκαν από τους Ναζιστές.

 Πάραυτα, σε πολλές περιπτώσεις η νομοθεσία ενθαρρύνει τη λογοκρισία. Το Digital  Millennium Copyright Act του 1998 στις ΗΠΑ και το European Union Copyright Directive που ψηφίστηκε το 2001 και από τότε εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημιουργήθηκαν για να γίνει πιο εύκολο το κατέβασμα ενοχλητικού υλικού από το διαδίκτυο, είτε αυτό είναι υλικό παιδικής πορνογραφίας, είτε είναι δημοσιεύματα ενάντια σε νόμους. Στην πραγματικότητα οι νόμοι αυτοί μειώνουν κατά πολύ το πλήθος των αποδείξεων που χρειάζεται για να αφαιρεθεί κάτι από το Διαδίκτυο, δημιουργώντας έτσι μια επικίνδυνη νομοθεσία, γιατί πλέον δεν χρειάζονται ούτε αποδείξεις ούτε ντοκουμέντα για την καταγγελία, μιας και πρώτα «κατεβαίνει» το ύποπτο υλικό από το Internet και εκ των υστέρων έρχεται η υπόθεση ενώπιον της δικαιοσύνης!

Κι αν το παρελθόν δεν είναι ιδιαίτερα διαφανές, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Το Σύνταγμα της Ελλάδος στο Άρθρο 5^α, παρ.2 ορίζει: «Καθένας έχει δικαίωμα συμμέτοχης στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσης τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19». Όμως, δηλώσεις πολιτικών όπως αυτή του τότε Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοϊδη το 2009, για άρση της ανωνυμίας των bloggers: «Είμαι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης στο Διαδίκτυο, άρα ο καθένας, εφόσον βέβαια τηρεί τις προϋποθέσεις ότι είναι επώνυμος, έχει μια ευθύνη απέναντι στον νόμο.» (Τα Νέα, 2009) θεωρώ πως δεν μας αφήνουν ιδιαίτερα αισιόδοξους.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν δημόσια της απόψεις τους. Ειδικά το διαδίκτυο, χάρη στην δυνατότητα κατασκευής των blogs που προσφέρει, οφείλει να λειτουργεί ως χώρος ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Dave Berry, γνωστό Αμερικανό δημοσιογράφο και κάτοχο Pulitzer, ο οποίος προσπαθώντας να εξηγήσει τις χαοτικές διαφορές ανάμεσα σε κάθε συμβατικό μέσο επικοινωνίας και στο Διαδίκτυο, είπε:  "Ενόσω εσείς καταστρέφετε το μυαλό σας, παρακολουθώντας μία δίχως αξία ανοησία στην τηλεόραση που σαπίζει τον εγκέφαλο σας, εμείς χάρη στο Internet ανταλλάσουμε ελεύθερα και ανοικτά τις πιο άμεσες, δίχως όρια και (ναι) σοκαριστικές πληροφορίες!". Για να αντιμετωπίσουμε την προπαγάνδα που επιτυγχάνει η λογοκρισία οφείλουμε να γίνουμε ενεργοί πολίτες, οι οποίοι αναζητούν την αλήθεια, συμμετέχουν στα κοινά και δεν επαναπαύονται σ’ αυτά που τους παρουσιάζουν ως αληθινά ορισμένοι κακοπροαίρετοι και υστερόβουλοι άνθρωποι. Μεγάλο όπλο αποτελεί και η παιδεία και η δια βίου μόρφωση, καθώς οι μορφωμένοι άνθρωποι είναι πιο δύσκολο να εξαπατηθούν.

Κλείνοντας, ελπίζω ότι κι εγώ συνέδραμα στο να γνωρίσετε λίγο καλύτερα ένα πρόβλημα που είναι τώρα πιο επίκαιρο από ποτέ. Ας μην ξεχνάμε ότι σε πολλές περιπτώσεις η γνώση και η επαρκής ενημέρωση οδηγεί και στην προστασία…

                                                                                                                       Μαρία

Προγραμματίζονται τα όνειρα…;;;

          Τελειώνεις το σχολείο και περιμένεις όλο το καλοκαίρι γεμάτος ελπίδα να δεις πού πέρασες. Από τον Ιούνιο που μαθαίνεις πόσο έγραψες ξεκινάει μια σειρά συζητήσεων στην όποια είσαι ένας απλός παρατηρητής. Αν έχεις γράψει καλά οι γονείς αρχίζουν να ονειρεύονται, να οραματίζονται το δικό σου μέλλον. Το στήνουν μέσα στο μυαλό τους με τρόπο μοναδικό, ιδανικά και όποια παρέκκλιση από αυτό δε σου επιτρέπεται.

Είσαι σαν ένα ρομπότ ρυθμισμένο να επιτελέσει έναν σκοπό, στον οποίο ίσως και να μη συμφωνούν όλα τα μέλη της οικογένειας. Η μαμά και η γιαγιά θα συμφωνήσουν να πας και επαρχία αν χρειαστεί αρκεί να σπουδάσεις, ο μπαμπάς θα σκεφτεί τα λεφτά και η θεία που θα έχει απλά περάσει να σε συγχαρεί θα κάνει το δικό της κομμάτι, θα εισχωρήσει στη συζήτηση και θα πει τη γνώμη της ακόμη και αν δεν αφορά κανέναν. Και εσύ που είσαι μέσα σε όλο αυτό το στημένο παραμύθι…; Και είναι όντως παραμύθι ή μια στημένη ενέδρα έτοιμη να σε καταπιεί…; Και ο δικός σου κόπος πού είναι…; Τα δικά σου όνειρα…; Παίζουν αυτά πλέον κανένα ρόλο..;

 Το όνομά μου είναι Σίσσυ και με αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους προβληματισμούς φτάνω και εγώ στην Πάτρα, έτοιμη να σπουδάσω αυτό που θέλω. Αυτό που ΘΕΛΩ…; Έτσι νόμιζα δηλαδή στην αρχή πως θέλω να γίνω δασκάλα, να είμαι κοντά στα παιδιά και ήμουν από τους τυχερούς που το αρχικό μου αυτό όνειρο βρήκε σύμφωνη όλη την οικογένεια. Ξεκίνησα λοιπόν με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.

Φτάνω στην Πάτρα, οι μήνες περνούν και έχει φτάσει ο Μάιος και νιώθω το απόλυτο κενό, την απόλυτη πλήξη. Η σχολή είναι μακριά από το σπίτι, είναι η βασικότερη δικαιολογία με την οποία ξεγελιέμαι. Και όταν αποφασίζω να πάω και πάλι δε με καλύπτει. Δε ξέρω αν φταίει η σχολή μου, το πανεπιστήμιο γενικότερα ή η δική μου διάθεση απέναντι σε όλο αυτό που λέμε ΣΠΟΥΔΕΣ. Το χειρότερο ίσως από όλα είναι ότι έχω σταματήσει να ονειρεύομαι… Κι όμως τα όνειρα δε σταματούν ποτέ, όσο και αν η πραγματικότητα μας αναγκάζει πολλές φορές να το πιστέψουμε. Θα γίνει ένα μαγικό κλικ και θα βρεις και πάλι την κινητήρια δύναμη, μια φλόγα που θα σε κάνει και πάλι να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι…

Εγώ το βρήκα στο θέατρο, σε αυτό το μαγικό χώρο που μπορεί τη μια στιγμή να σε κάνει να γελάς και την άλλη στιγμή να κλαις, που σου επιτρέπει να ζήσεις μέσα από τους άλλους, να βιώσεις καταστάσεις που δε ξέρεις αν θα έχεις ποτέ τη δυνατότητα να ζήσεις. Μια δυνατότητα που μόνο αν ανέβεις πάνω στη σκηνή και τη ζήσεις μπορείς να την αισθανθείς σε όλη σου τη φύση. Αλλά και σα θεατής μπορεί να «υποφέρεις», να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα και να ταυτιστείς.

Και τότε ήταν που χωρίς να πω τίποτα στους προγραμματιστές του μέλλοντος μου αποφάσισα να αλλάξω ρότα, να πειράξω λίγο το λογισμικό που μου είχαν περάσει ή καλύτερα αυτό που είχα αφήσει εγώ η ίδια τους άλλους να μου περάσουν. Πηγαίνω σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και αρχίζω και πάλι να ονειρεύομαι. Αλλά και πάλι δεν είμαι και τόσο τολμηρή. Γιατί περιορίζομαι σε κάτι ταυτόχρονο, δεν αφήνω τη σχολή μου για να προσπαθήσω για το όνειρο. Μήπως γιατί κάποιοι δε με άφησαν να ονειρεύομαι.

Και αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι η οικογένεια γιατί και οι δικοί μας το καλό μας θέλουν, να κάνουμε αυτό που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτούς τους «κάποιους» ας τους ψάξει ο καθένας γύρω του, ας ανοίξει ένα βράδυ γύρω στις 8 την τηλεόραση, ας ξεφυλλίσει μια εφημερίδα, ας διαβάσει διάφορα blogs και θα καταλάβει σε ποιους «κάποιους» αναφέρομαι. Γιατί για τον καθένα μας αυτοί «οι κάποιοι» είναι διαφορετικοί αλλά με τόσα πολλά κοινά σημεία την ίδια στιγμή. Αυτοί «οι κάποιοι» δε μας αφήνουν να ονειρευόμαστε και να ζούμε το ταξίδι προς το όνειρο ακόμη και αν δε το αγγίξουμε ποτέ. Γιατί και πάλι κερδισμένοι θα είμαστε. Αλήθεια, εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ αν τολμάτε…; Αν ονειρεύεστε…; Αν ΖΕΙΤΕ…;;;

                                                                                                                                    Σίσσυ

Οικολογική συνείδηση? Δε Νομίζω Τάκη…

Ξεκινάμε, λοιπόν, με το πρώτο μας άρθρο! Όπως σας πληροφορούμε, το blog έχει γενικό χαρακτήρα, έτσι η θεματολογία των άρθρων μας θα ποικίλει.

Το πρώτο μας άρθρο αφορά στο περιβάλλον. Σίγουρα αναρωτιέστε πώς κι έτσι, από τόσα καθημερινά γεγονότα θα μπορούσατε να καταπιαστείτε, το περιβάλλον επιλέξατε? Θα μιλήσουμε για όσο γίνεται περισσότερα με τον καιρό… 

Και σας εξηγώ αμέσως την συγκεκριμένη επιλογή, διότι κάποιες ενέργειες κατά του περιβάλλοντος καταδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό πώς έχουν τα πράγματα σήμερα. Ονομάζομαι  Αντωνία και κατάγομαι από τα ωραιότερα στολίδια της χώρας μας, την Κεφαλονιά. Ένα στολίδι που στο χρόνο αλλοιώνεται μέσω της επέμβασης των ανθρώπων… Στον κόλπο Αργοστολίου, εδώ και πάνω από 20 χρόνια, είναι τοποθετημένα πολλά σε αριθμό ιχθυοτροφεία. Ιχθυοτροφεία, τα οποία βρίσκονται παράνομα μέσα στον κόλπο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι εγκατεστημένα σε ανοιχτή θάλασσα, έξω από αυτόν. Τοποθετημένα, όμως, μέσα στον κόλπο, συμβάλλουν στην αύξηση των ρύπων, κάτι το οποίο δημιουργεί όλο και εντονότερο πρόβλημα στην υδάτινη πανίδα και φυσικά κατ’ επέκταση στην υγεία μας. Οι παραλίες οι οποίες βρίσκονται στον κόλπο δεν μπορούν να θεωρηθούν πλέον ιδανικές για μπάνιο ή για ψάρεμα. Το νερό είναι αρκετά αλλοιωμένο και η επιφάνειά του μοιάζει σα να έχει χυθεί λάδι… Ο βυθός, σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες ντόπιων ψαράδων, έχει μία στρώση λάσπης και γλίτσας, κάτι που δεν επιτρέπει στη θαλάσσια ζωή να αναπτυχθεί… Προβλήματα τα οποία πριν την τοποθέτηση των ιχθυοτροφείων δεν είχαν εντοπιστεί…

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προχωρήσει σε νομιμοποίηση αυτής της κατάστασης. Θα ήθελα, όμως, να σημειωθεί το εξής· οι διεθνείς μελέτες προβλέπουν συγκεκριμένα βάθη για την εγκατάσταση των ιχθυοτροφείων. Στην μελέτη χωροθέτησης ζωνών υδατοκαλλιέργειας Ιονίων νήσων ΠΟΑΥ Ιονίων β’ Φάση, που εκπονήθηκε από το ΕΛ.ΚΕ.ΘΕ σε συνεργασία με τη Lamans (η οποία σημειωτέον είναι τεχνικός σύμβουλος των Ιχθυοτροφείων Κεφαλονιάς Α.Ε) τον Αύγουστο του 2006, προσδιορίζεται βάθος θάλασσας για την τοποθέτηση κλωβών, όχι μικρότερο από 40 μέτρα (βλ. σελ 15 και 125 της ανωτέρω μελέτης),το δε βάθος των 40 μέτρων περιλαμβάνεται και στις συστάσεις του Ευρωπαϊκού προγράμματος MedVeg. Πώς γίνεται λοιπόν να επιχειρείται η χωροθέτηση ιχθυοτροφείων σε έναν από τους πιο κλειστούς και αβαθείς κόλπους της Ελλάδας, τον κόλπο του Αργοστολίου, με μέσο όρο βάθους 18 μέτρα? Που βασίζεται αυτή η αυθαίρετη χωροθέτηση?

Γίνεται ένας ανοιχτός διάλογος στο open government για το συγκεκριμένο θέμα (http://www.opengov.gr/minenv/?p=1629&cpage=1#comments). Κάποιοι θεωρούν τις κινήσεις μας παράλογες, πως δεν θα έπρεπε να γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο, διότι τα ιχθυοτροφεία ενισχύουν την οικονομία του νησιού και δίνουν εργασία στους κατοίκους του. Και αναρωτιέμαι, ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΙΧΘΥΟΤΡΟΦΕΙΩΝ? Επιθυμούμε απλά την ΜΕΤΑΦΟΡΑ αυτών σε μία πιο ανοιχτή θάλασσα! Με μια ΜΕΤΑΦΟΡΑ δεν χάνει ΚΑΝΕΙΣ τη δουλειά του. Ίσως χάνει τα χρήματά του κάποιος συμφεροντολόγος, που δεν ενδιαφέρεται για το κοινωνικό καλό, παρά μόνο για την τσέπη του, μην τυχόν χάσει τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Κονδύλια που δεν θα έπρεπε να τρώγονται από κάποιους, αλλά θα έπρεπε να αξιοποιούνται για το σκοπό που πραγματικά δίνονται!

Έτσι, λοιπόν, με αφορμή όλη την παραπάνω κατάσταση, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πόσο εύκολα οι άνθρωποι θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του χρήματος, της εκμετάλλευσης, του κοντόφθαλμου προσωπικού συμφέροντος… Πόσο αυτό περί «αυθαίρετων χωροθετήσεων» αντικατοπτρίζει την κατάσταση της Ελλάδας μας σήμερα… Γιατί ως νέος άνθρωπος θα πρέπει να υφίσταμαι όλη αυτή την κακομεταχείριση? Γιατί θα πρέπει να βιώνω στον υπέρτατο βαθμό καταπατήσεις δικαιωμάτων, που αφορούν από το δικαίωμα στο καθαρό περιβάλλον μέχρι το θεμελιωδέστερο, αυτό της ζωής… Ένα δικαίωμα που παρατηρούμε καθημερινά όχι απλά να καταπατάτε, αλλά να μας κάνουν να αισθανόμαστε ευγνώμονες που μας επιτρέπουν να έχουμε…

→Ευχαριστώ πολύ την Άρτεμις για τις πληροφορίες των μελετών.

Σας καλωσορίζουμε στο blog μας!

Ένα blog  γενικού προβληματισμού, ιδεών και σκέψεων…

Με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας καθώς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το συγκεκριμένο blog. Θα μπορείτε να μας γράφετε ελεύθερα γνώμες, σχόλια και να μπαίνουμε έτσι σε μια διαδικασία εποικοδομητικού διαλόγου, η ουσία του οποίου έχει, δυστυχώς , χαθεί στις μέρες μας …