Τελειώνεις το σχολείο και περιμένεις όλο το καλοκαίρι γεμάτος ελπίδα να δεις πού πέρασες. Από τον Ιούνιο που μαθαίνεις πόσο έγραψες ξεκινάει μια σειρά συζητήσεων στην όποια είσαι ένας απλός παρατηρητής. Αν έχεις γράψει καλά οι γονείς αρχίζουν να ονειρεύονται, να οραματίζονται το δικό σου μέλλον. Το στήνουν μέσα στο μυαλό τους με τρόπο μοναδικό, ιδανικά και όποια παρέκκλιση από αυτό δε σου επιτρέπεται.
Είσαι σαν ένα ρομπότ ρυθμισμένο να επιτελέσει έναν σκοπό, στον οποίο ίσως και να μη συμφωνούν όλα τα μέλη της οικογένειας. Η μαμά και η γιαγιά θα συμφωνήσουν να πας και επαρχία αν χρειαστεί αρκεί να σπουδάσεις, ο μπαμπάς θα σκεφτεί τα λεφτά και η θεία που θα έχει απλά περάσει να σε συγχαρεί θα κάνει το δικό της κομμάτι, θα εισχωρήσει στη συζήτηση και θα πει τη γνώμη της ακόμη και αν δεν αφορά κανέναν. Και εσύ που είσαι μέσα σε όλο αυτό το στημένο παραμύθι…; Και είναι όντως παραμύθι ή μια στημένη ενέδρα έτοιμη να σε καταπιεί…; Και ο δικός σου κόπος πού είναι…; Τα δικά σου όνειρα…; Παίζουν αυτά πλέον κανένα ρόλο..;
Το όνομά μου είναι Σίσσυ και με αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους προβληματισμούς φτάνω και εγώ στην Πάτρα, έτοιμη να σπουδάσω αυτό που θέλω. Αυτό που ΘΕΛΩ…; Έτσι νόμιζα δηλαδή στην αρχή πως θέλω να γίνω δασκάλα, να είμαι κοντά στα παιδιά και ήμουν από τους τυχερούς που το αρχικό μου αυτό όνειρο βρήκε σύμφωνη όλη την οικογένεια. Ξεκίνησα λοιπόν με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.
Φτάνω στην Πάτρα, οι μήνες περνούν και έχει φτάσει ο Μάιος και νιώθω το απόλυτο κενό, την απόλυτη πλήξη. Η σχολή είναι μακριά από το σπίτι, είναι η βασικότερη δικαιολογία με την οποία ξεγελιέμαι. Και όταν αποφασίζω να πάω και πάλι δε με καλύπτει. Δε ξέρω αν φταίει η σχολή μου, το πανεπιστήμιο γενικότερα ή η δική μου διάθεση απέναντι σε όλο αυτό που λέμε ΣΠΟΥΔΕΣ. Το χειρότερο ίσως από όλα είναι ότι έχω σταματήσει να ονειρεύομαι… Κι όμως τα όνειρα δε σταματούν ποτέ, όσο και αν η πραγματικότητα μας αναγκάζει πολλές φορές να το πιστέψουμε. Θα γίνει ένα μαγικό κλικ και θα βρεις και πάλι την κινητήρια δύναμη, μια φλόγα που θα σε κάνει και πάλι να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι…
Εγώ το βρήκα στο θέατρο, σε αυτό το μαγικό χώρο που μπορεί τη μια στιγμή να σε κάνει να γελάς και την άλλη στιγμή να κλαις, που σου επιτρέπει να ζήσεις μέσα από τους άλλους, να βιώσεις καταστάσεις που δε ξέρεις αν θα έχεις ποτέ τη δυνατότητα να ζήσεις. Μια δυνατότητα που μόνο αν ανέβεις πάνω στη σκηνή και τη ζήσεις μπορείς να την αισθανθείς σε όλη σου τη φύση. Αλλά και σα θεατής μπορεί να «υποφέρεις», να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα και να ταυτιστείς.
Και τότε ήταν που χωρίς να πω τίποτα στους προγραμματιστές του μέλλοντος μου αποφάσισα να αλλάξω ρότα, να πειράξω λίγο το λογισμικό που μου είχαν περάσει ή καλύτερα αυτό που είχα αφήσει εγώ η ίδια τους άλλους να μου περάσουν. Πηγαίνω σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και αρχίζω και πάλι να ονειρεύομαι. Αλλά και πάλι δεν είμαι και τόσο τολμηρή. Γιατί περιορίζομαι σε κάτι ταυτόχρονο, δεν αφήνω τη σχολή μου για να προσπαθήσω για το όνειρο. Μήπως γιατί κάποιοι δε με άφησαν να ονειρεύομαι.
Και αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι η οικογένεια γιατί και οι δικοί μας το καλό μας θέλουν, να κάνουμε αυτό που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτούς τους «κάποιους» ας τους ψάξει ο καθένας γύρω του, ας ανοίξει ένα βράδυ γύρω στις 8 την τηλεόραση, ας ξεφυλλίσει μια εφημερίδα, ας διαβάσει διάφορα blogs και θα καταλάβει σε ποιους «κάποιους» αναφέρομαι. Γιατί για τον καθένα μας αυτοί «οι κάποιοι» είναι διαφορετικοί αλλά με τόσα πολλά κοινά σημεία την ίδια στιγμή. Αυτοί «οι κάποιοι» δε μας αφήνουν να ονειρευόμαστε και να ζούμε το ταξίδι προς το όνειρο ακόμη και αν δε το αγγίξουμε ποτέ. Γιατί και πάλι κερδισμένοι θα είμαστε. Αλήθεια, εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ αν τολμάτε…; Αν ονειρεύεστε…; Αν ΖΕΙΤΕ…;;;
Σίσσυ
