Ellie Wiesel, Nobel Ειρήνης,1986
Ο όρος πολιτισμός (πόλις > πολίτης > πολιτισμός) εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τον 18ο αι. από τον Αδαμάντιο Κοραή ως αντιστοίχιση του γαλλικού civilisation. Τώρα ίσως αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος που επικαλούμαστε αυτόν τον ορισμό. Μα φυσικά ένας και μόνο ένας.
Οι Έλληνες αυτές τις μέρες κατάφεραν να φανούν αντάξιοι της ιστορίας τους, της παράδοσης τους. Στους περισσότερους από εμάς ήρθε μια πρόσκληση στο facebook που αναφερόταν στη διοργάνωση καθιστικής διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. Θα σας μιλήσω ειλικρινά, ότι μόλις το διάβασα προβληματίστηκα. Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη αν και κατά πόσο είναι η Ελλάδα έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα. Ένα βήμα που πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε και στην Ισπανία με μεγάλη επιτυχία.
Χθες το πρωί πηγαίνοντας στη σχολή και περνώντας από το κέντρο, έβλεπα τα μαγαζιά… Μια σπασμένη τράπεζα, το κατόρθωμα μιας προηγούμενης πορείας, την οποία οι εργάτες προσπαθούσαν να αναστηλώσουν και να καλύψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, βάζοντας σιδεριές προκειμένου να μην έχουν τα ίδια αποτελέσματα και στην συγκέντρωση χθες το απόγευμα… Ίσως λοιπόν ο κόπος των εργατών να πήγε χαμένος, γιατί τελικά οι σιδεριές δεν χρειάστηκαν…
Πρότυπα ευρωπαϊκά εφαρμόστηκαν χθες σε περιοχές όλης της Ελλάδας… Τίτλος διαμαρτυρίας : ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ. Ένας τίτλος που θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες όσον αφορά την αφετηρία την αγανάκτησης. Ένας λαός που έμαθε να πιστεύει ότι δεν έχει πολιτισμό… Ένα έθνος που ξέχασε την ιστορία του… Ένα παιδί που δε θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του γιατί λίγο πριν γεννηθεί αυτός σκοτώθηκε… «Μια Πολιτεία» που μοιάζει ακυβέρνητο καράβι, με τυφλό καπετάνιο και ναύτες οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να λογομαχούν… Ένα έθνος που το έχουν πείσει ότι δεν αξίζει, που το έχουν οδηγήσει στην έλλειψη αξιοπρέπειας…
Κι όμως, η αξιοπρέπεια του Έλληνα εμφανίζεται τη στιγμή που πρέπει και ανατρέπει με μια μόνο κίνηση όλη την προηγούμενη εικόνα… Και οι εικόνες από το κέντρο της Πάτρας ήταν μαγικές και το συναίσθημα για όσους βρέθηκαν εκεί μοναδικό… Γιατί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να πιστέψουμε και να μην ξεχνάμε… Δείτε και μόνοι σας…
*Είναι φορές που όντως δεν έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε την αδικία, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε τη δύναμή μας να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτή.
Νικόλ
