Ναι, τόση είναι η απόσταση από την Αθήνα μέχρι τη Βίλνιους. Εκεί, στον μακρινό βορρά, οι 12 ομοεθνείς μας κάνουν για πολλοστή φορά όλη την Ευρώπη να μιλάει για μας. Αυτή τη φορά, όμως, όχι με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα τελευταία χρόνια, αλλά με θαυμασμό. Θαυμασμό για τα νέα αυτά παιδιά, που κόντρα σε όλους αποδεικνύουν οτι όταν οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι, η επιτυχία είναι δεδομένη.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας; Τρεις ώριμοι παίκτες που πλέον είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη, άλλοι τρεις που έχουν ανατραφεί στα αμερικανικά κολλέγια, αλλά που δεν ξέχασαν την πατρίδα τους και έξι που μπορεί να μην τους περισσεύει το ταλέντο, αλλά δίνουν και την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους για την ομάδα. Ποιος να μας έλεγε στην αρχή του καλοκαιριού, οτι με τόσες απουσίες είτε λόγω τραυματισμών είτε λόγω επιλογών θα βλέπαμε από την εθνική μας το μπάσκετ που βλέπουμε; Ναι, κύριε Σοφοκλή, κύριε Λουκά και κύριε Θοδωρή, η συμμετοχή στην εθνική ομάδα αποτελεί τιμή για τον οποιοδήποτε αθλητή και ηθική υποχρέωση. Ακόμα και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που αναμφίβολα έχει προσφέρει τα μέγιστα στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, νομίζω οτι όφειλε να ξανασκεφτεί την περσινή "εν βρασμώ ψυχής" απόφασή του.
Και πάλι, όμως, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις το μάτι του Μπράμος, που καλά καλά δεν μιλάει ελληνικά να γυαλίζει και τον Κουφό να πανηγυρίζει μετά από κάθε καλάθι δικό του ή των συμπαικτών του; Πόσο ωραίο είναι το κάθε τρίποντο του τεράστιου Φώτση, αλλά και του 21χρονου Παπανικολάου;
ΥΓ: Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ σ' αυτόν τον μεγάλο παίκτη και κυρίως άνθρωπο που λέγεται Νίκος Ζήσης. Όχι λόγω της σημερινής καταπληκτικής του εμφάνισης, αλλά κυρίως αφορμόμενη από το ήθος που έχει επιδείξει τα τελευταία 7 χρόνια που αγωνίζεται με την εθνική. Ναι, δεν έχει το ταλέντο του Σπανούλη, του Διαμαντίδη ή του Παπαλουκά, αλλά στις δύσκολες στιγμές είναι ηγέτης στα αποδυτήρια. Όλοι θυμούνται την ψυχραιμία που επέδειξε το 2006, μετά την αντιαθλητική αγκωνιά του Varejao στο Mundobasket της Ιαπωνίας που του επέφερε τριπλό κάταγμα στο πρόσωπο. Ακόμα και τότε όμως δεν εγκατέλειψε την ομάδα για να επιστρέψει στην Ελλάδα, παρά έμεινε δίπλα της για να την εμψυχώνει στη δύσκολη συνέχεια. Σε ένα καλοκαίρι που όλοι οι μεγάλοι, παλιοί του συμπαίκτες γύρισαν την πλάτη στην εθνική, αυτός έμεινε να επαληθεύσει το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει στα 20 του, όταν ακόμα έπαιζε στην ΑΕΚ, το "20χρονος με μυαλό βετεράνου".
Νικόλ
